نامهربانی با محصول سبز نفتی

نامهربانی با محصول سبز نفتی

چرا قیرامولسیون، در ایران جدی گرفته نشده است؟

محصولات نفتی هم می‌توانند دوستدار محیط زیست و پاک باشند. یکی از این محصولات، قیر امولوسیون یا قیر محلول در آب است. شوربختانه با این که تولید این محصول در ایران انجام می‌شود، هنوز توصیه‌های زیست‌محیطی در مورد الزام به‌کارگیری آن جدی گرفته نمی‌شود. به هر روی، به عنوان نمونه‌ای از محصولات نفتی دوستدار محیط زیست، به بررسی این محصول، کسب و کار مرتبط با آن و آینده‌اش پرداخته‌ایم.

قیر چیست؟
قیر ماده‌ای هیدروکربنی از مشتقات نفت به رنگ سیاه یا قهوه‌ای تیره است که در سولفید کربن و تتراکلرید کربنکاملاً حل می‌شود. قیر در دمای محیط، جامد است. اما با افزایش دما، به حالت خمیری درمی‌آید و پس از آن، مایع می‌شود. کاربرد مهم قیر به علت وجود دو خاصیت مهم این ماده است: نفوذناپذیری در برابر آب و چسبندگی. این ماده معمولاً از تقطیر نفت خام به دست می‌آید. چنین قیری را قیر نفتی یا قیر تقطیری می‌نامند. قیر نفتی، محصول دو مرحله تقطیر نفت خام در برج تقطیر است. سه نوع قیر نفتی که در ایران بیشترین تقاضا را دارند، قیر 50-40، قیر 70-60 و قیر 100-85 است. با قیر های نفتی، می توان آسفالت، قیر محلول یا MC و قیر امولسیون تولید کرد.

برخی از انواع قیر نیز در طبیعت و در اثر تبدیل تدریجی نفت خام و تبخیر مواد فرار آن در اثر گذشت سال‌های بسیار زیاد پدید آمده‌اند. چنین قیری، قیر طبیعی نامیده می‌شودو دوام آن بیشتر از قیرهای نفتی است. این قیر ممکن است به‌صورت خالص در طبیعت وجود داشته باشد مانند دریاچه قیر بهبهان ایران و دریاچه قیر تیرینیداد آمریا یا قیرهایی که از معادن استخراج می‌شوند.

قیرمحلول:
این نوع قیر از حدود 100 سال پیش و به منظور رقیق‌ سازی قیرهای نفتی جهت پاشش به کار می‌رفته است. قیرهای محلول از حل‌کردن قیر در حلال‌ها (مثل بنزین، نفت سفید یا گازوییل یا روغن‌های نفتی) به دست میآید. نوع و کیفیت قیرهای محلول به کیفیت قیرها، نوع حلال و مقدار حلال بستگی دارد. هر اندازه مقدار حلال‌های نفتی در قیر محلول زیادتر باشد، روانی آن بیشتر است. عدم دسترسی به وسایل گرمکننده قیر، تجزیه شدن قیر در حرارت‌های بالا، سرد شدن قیر در هنگام کار، عدم امکان نفوذ آن در مواد معدنی متخلخل، لزوم ایمنی کارگران، آتشسوزی و صرف وقت باعث می‌شود که در بعضی موارد از قیرهای محلول استفاده شود. قیرهای محلول در راه‌سازی برای اندودهای سطحی، نفوذی، آسفالت سطحی، آسفالت سرد کارخانهای و یا مخلوط در محل مصرف میشود. قیرهای کندگیر(MC) از حل‌کردن قیرهای خالص در نفت سفید یا گازوییل تهیه میشود که عدد پسوند معرف گرانروی یا ویسکوزیته‌ی قیر با واحد سانتیاستوکس است. این نوع قیر تقریبا در دنیای حامیِ محیط زیست، بسیار کم و تنها در صورت دسترسی نداشتن به قیر امولسیون استفاده می شود.

قیر امولسیون (قیر سبز):
استراتژی جهانی در حفظ و حراست از محیط زیست و ملاحظات فنی اقتصادی باعث شده است تا طرح جایگزینی قیرهای امولسیون به جای قیرهای محلول (اعم از RC، MC و SC) در عملیات راه‌سازی تهیه و کارخانجاتی برای تولید قیر امولسیونی احداث گردند. از سال 1922، نسل جدید چسباننده‌های راه سازی، یعنی قیر امولسیون، در پنج کشور انگلستان، آلمان، دانمارک، اتریش و هندوستان تولید و مصرف گشت. آب و قیر با یکدیگر مخلوط معلق یا حل نمی شوند اما تکنولوژی سانتریفیوژ، ساخت قیر امولسیون را امکان‌پذیر ساخته است که به این روش، درصد خاصی از قیر در فاز پیوسته آب پراکنده شود. ترکیبی به نام امولسیفایر که همچون نوعی کاتالیزور برای این فرایند محسوب می‌شود، ذرات قیر را به صورت باردار (دارای بار الکتریکی) در فاز پیوسته‌ی آب، معلق و پایدار نگه می‌دارد.

در این مخلوط، قیر (که در ایران قیر صنعتی 60-70 و یا 100-85 است) به صورت گلبول‌هایی بسیار ریز در آب شناور می‌شود. در بعضی موارد ممکن است همراه با امولسیفایر، ماده پایدار کننده نیز استفاده گردد. امولسیون های قیری عمدتا از نوع امولسیون های مایع در مایع هستند که قیر در فاز آب پراکنده می باشد. در این نوع امولسیون‌های قیری، مقدار قیر بستگی به کاربرد آن دارد که معمولا از حداقل 40 درصد تا حداکثر 69 درصد متغیر است. استاندارد ملی ایران به شماره 12505 متعلق به انواع قیر امولسیون است.

ویژگی های قیر امولسیون مرغوب و استاندارد:

1- امکان حمل به مکان های دوردست به صورت فله با رله تانک یا بشکه

2- توانایی استفاده در آسفالت با ضخامت های کم.

3- افزایش سرعت اجرای لایه‌های آسفالتی

4- مناسب جهت هر نوع آسفالت و روکش (خیابان- اتوبان- باند فرودگاه).

5- کاربرد سرد و بی‌نیازی به حرارت‌دهی حین نگهداری، حمل و پاشش.

6- قابل مصرف بودن در دمای محیط و بر روی روسازی‌های مرطوب.

7- نفوذپذیری مناسب به علت سیالیت بالا.

8- پیچیده نبودن ماشین‌آلات مورد نیاز و سهولت استفاده.

9- سازگاری کامل با محیط زیست در فرآیند ساخت، تولید، حمل، پاشش و شکست.

10- شکست سریع قیر امولسیون در تقابل با مصالح سنگی و هوا (تنها 2 تا 15 ساعت).

11- سمی نبودن و عاری بودن از هرگونه بو.

14- این قیر با دمای بالای 5 درجه سلسیوس، در حدود 3 تا 4 ماه ماندگاری دارد.

آینده منابع انسانی در بازار کار

آواهای آینده

مزایای قیرهای امولسیون نسبت به قیرهای محلول
خصوصیات قیر امولسیون	خصوصیات قیر محلول MC
برای روان و مایع کردن قیر 70-60 یا 100-85 که چگال است، از آب استفاده می شود.	برای مایع کردن قیر 70-60 یا 100-85 که جامد است از نفت سفید (و یا حتی گازوییل) که سرمایه ملی گران قیمتی است ، استفاده می شود.
تنها یکبار در فرآیند تولید به دمای 160 درجه سلسیوس می رسد و سایر مراحل شامل ذخیره، حمل و پاشش، به حرارت نیاز نداشته یا دمایش باید بین 10 تا 60 سانتی گراد باشد؛ از این رو، ماده حاصل از شکست قیر امولسیون، همان قیر پایه مصرفی خواهد بود.	هم در فرآیند تولید، هم در حین حمل و هم هنگام پاشش، جهت رقیق شدن، باید به دمای 120 تا 160 درجه سلسیوس برسد. از این رو، ماده به جا مانده از شکست قیر محلول، با قیر پایه اولیه کاملا متفاوت است.
در دمای محیط به خوبی قابل پاشش است (بدون هدر رفت انرژی حرارتی).	نیاز به حرارتی در حدود 120 درجه سلسیوس برای ذخیره، حمل و حتی حین پاشش دارد. (هدر رفت زیاد انرژی).
غیر قابل اشتعال است و در صورت پاشش روی بدن کارگران ، آسیبی نمی رساند چون هم دما با محیط است.	احتمال آتش سوزی حین کار با قیرMC وجود دارد و با حرارت حدود 120 درجه سلسیوس، در صورت پاشش روی بدن کارگران ، سبب سوختگی بسیار شدیدی می شود.
در قیر امولسیون، قیر 70-60 با آب ترکیب شده است و در نتیجه، آب آن به سرعت جذب زمین شده یا بخار می شود و پس از 2 تا 15 ساعت (بسته به دمای هوا) برای تردد ترافیک و یا اجرای لایه بعدی آسفالت آماده است.	به علت ترکیب قیر 70-60 با نفت در قیر MC، حداقل 24 تا 72 ساعت زمان نیاز است تا نفت آن جذب زمین شده و یا در هوا تبخیر شود و پس از این مدت، قابل تردد یا آسفالت کردن است .
جذب آب موجود در قیر امولسیون یا تبخیر آن آثار تخریبی زیست محیطی ندارد.	جذب نفت یا گازوییل موجود در قیر MC باعث آلوده شدن سفره های آب زیرزمینی و تبخیر آن باعث آلودن هوا و جو زمین می شود.
قیر امولسیون به علت داشتن ترکیبات یونی، به سطح یا مصالح سنگی می چسبد و با آن، پیوند یونی برقرار می کند، به همین دلیل، به مصالح سنگی یا سطح آسفالت محکم می چسبد. میزان پاشش این محصول بسته به کاربرد، از 700 تا 1200 گرم در هر مترمربع از سطح است.	قیر محلول MC خنثی است و فقط نقش یک پوشش را ایفا می کند. همین امر سبب می شود چسبندگی قوی بین این محصول با مصالح سنگی و سطح آسفالت به وجود نیاید. میزان پاشش این محصول بسته به کاربرد، از 700 تا 1200 گرم در هر متر مربع از سطح است.
در ترکیب قیر امولسیون با مصالح سنگی، مصالح سنگی بهتر است شکسته و شسته و خاک به همراه مصالح نداشته باشند؛ همچنین، دانه بندی0 تا 3 میلیمتر در آن ها کمتر باشد تا از لخته شدن ترکیب قیر و سنگ جلوگیری شود.	قیر MC را می توان با هر دانه بندی به کار برد ولی با این حال، توصیه می شود مصالح سنگی شسته و عاری از خاک باشند.
سمی نیست و عاری از هرگونه بو است.	به علت دمای بالا و استفاده از نفت سفید (و حتی بنزین یا گازوییل)، حاوی بوی نامطبوع و گازهای خطرناک و شدیدا سمی برای ریه کارگران است.
از قیر امولسیون به راحتی می توان به عنوان آسفالت سرد استفاده کرد.	از قیر محلول، به این علت که باید حرارت ببیند تا جامد و خشک نشود، نمی توان به عنوان آسفالت سرد استفاده نمود.
برای تولید استاندارد یک تن قیر امولسیون، 400 الی 690 کیلوگرم قیر 70-60 مصرف می شود و مابقی آن، آب است.	برای تولید استاندارد قیر MC250 باید 390 لیتر نفت سفید با 700 کیلوگرم قیر 70-60 ترکیب شود ولی به علت عدم نظارت و ارزانی نفت، این نسبت گاهی بر عکس شده و از مقدار زیادی نفت و مقدار کمی قیر استفاده می شود که باعث افزایش هزینه و هدررفت بودجه کارفرمایان و زیان محیط زیست می شود.
آب پس از پاشش، بخار می شود و یا وارد زمین می شود و نه برای محیط زیست و نه برای سطح زیرین قیرپاشی شده، مشکلی به وجود نمی آورد.	قیر محلول MC به علت به همراه داشتن حدود 400 لیتر نفت سفید یا گازوییل، مخرب سطح زیرین آسفالت است؛ چون، بخشی از نفت سفید یا گازوییل بین دولایه آسفالت قرار می گیرد و چون نفت سفید یا گازوییل حلال قیر است، قیر موجود در آسفالت را تخریب می کند و آسفالت را تخریب می نماید.
این محصول آماده مصرف است و نیازی به اضافه کردن نفت یا گازوییل ندارد.	غالبا باید گازوییل یا نفت سفید به آن اضافه کرد تا از نازل های قیرپاش به راحتی خارج شود.

برآورد صرفه‌جویی اقتصادی

صرفه‌جویی حاصل از جایگزینی قیر امولسیون به جای قیر محلول (MC برای قیرپاشی سالانه ایران را می‌توان به‌سادگی محاسبه کرد. نیاز کل قیرهای پاششی سالانه ایران، حدودا 300 هزار تن است. برای این ظرفیت، یا می توان فقط از قیر امولسیون یا محلول استفاده کرد و یا ترکیبی از این دو. با توجه به وجود حدود 45 کارخانه تولیدی قیر امولسیون در ایران، می توان نیاز کل قیرهای پاششی خاورمیانه را نیز، پوشش داد!

نتایج استفاده از قیر MC250 برای قیرپاشی سالانه آسفالت های کشور
مبلغ کل مورد نیاز برای روکش آسفالت های کشور (میلیارد تومان)		حداقل قیمت هر تن (تومان)
400		1333000
در صورت استفاده از قیر امولسیون برای قیرپاشی سالانه آسفالت های کشور
مبلغ کل مورد نیاز برای روکش آسفالت های کشور (میلیارد تومان)		قیمت هر تن (تومان)
300		1000000
حداقل میزان صرفه جویی ناشی از استعمال قیر امولسیون به جای قیر MC250 جهت قیرپاشی سالانه آسفالت های کشور
حداقل کاهش هزینه های مستقیم در جایگزینی کامل قیرامولسیون به جای قیر محلول MC	حداقل کاهش هزینه های غیرمستقیم نظیرحرارت‌دهی وکاهش کیفیت درجاده نهایی با‌جایگزینی کامل قیرامولسیون‌به‌جای‌قیرمحلول MC		حداقل میزان صرفه جویی در نفت سفید یا گازوییل	حداقل میزان صرفه جویی در قیر 70-60
100 میلیارد تومان	300 میلیارد تومان		150میلیون لیتر	30هزار تن

“انرژی و آینده‌تجدیدپذیر”

ماهنامه پیشران شماره تیرماه 96

پرسش اصلی

اکنون، پرسش اساسی این است که با این همه مزایا، چرا استفاده از قیر امولسیون که کاربرد ایمن دارد و دوستدار محیط زیست است، در کشور ما بسیار کم فروغ است به طوری که در سال گذشته، تنها 60 هزار تن قیر امولسیون مصرف شد و در مقابل، 240 هزار تن قیر محلول؟ در پاسخ باید به 4 عامل اصلی که مانع استفاده حداکثری از قیر امولسیون در پروژه های عمرانی راه شده است، اشاره نمود:

رقابت 45 کارخانه تولیدکننده‌ی قیر امولسیون که تقریبا 35 کارخانه بیش از نیاز ظرفیت کشور است و اغلب، با تولیداتی ارزان اما نامناسب، فروش خوبی دارند. همین عامل سبب رقابت ناعادلانه در قیمت و درنتیجه، کاهش کیفیت این محصول شده است.
تعداد کارخانه هایی که محصولات مرغوب قیر امولسیون تولید می کنند، تنها از بخش خصوصی است و تعدادشان کم تر از تعداد انگشتان دو دست است اما وقتی در عمل، الزامی برای استفاده از محصول باکیفیت نیست، راه‌سازان از همان قیر بی‌کیفیت استفاده می‌کنند.
نبود نظارت دولتی نیز عامل مهمی است. گرچه صریحا طبق بخشنامه‌ای، استفاده از قیر محلول ممنوع شده است، شگفت‌انگیز است که نهادهای نظارتی در بسیاری از استان‌ها، اجازه‌ی جایگزینی قیر نفتی با قیر سبز را نمی‌دهند.
از سوی دیگر، بهای کمی که دولت حاضر است بابت قیر امولسیون، طبق فهرست بهای مصالح اعلامی خود، به پیمانکاران بپردازد، در عمل، عرضه این محصول در ایران را بدون توجیه اقتصادی کرده است.

اگر قیمت دلار را طبق قیمت 2 تیر 1396، 3474 تومان در نظر بگیریم، می توان قیمت دو نوع پرکاربرد قیر امولسیون یعنی CRS-1 و CSS-1 را در چهار نقطه مقایسه کرد: ایران، هند، ترکیه و آفریقای جنوبی (که تنها ایران به بازار جهانی متصل نیست و از قوانین بازار جهانی تبعیت نمی کند).

	قیمت هرتن قیر امولسیون CRS-1 به دلار	قیمت قیر امولسیون CSS-1 به دلار
در عرضه داخلی (غیر صادراتی) بازار بورس کالای ایران	267	318
مبلغی که دولت حاضر است طبق فهرست بهای تیر 1396 بابت پروژه های عمرانی به پیمانکاران بپردازد	300	383
در ترکیه	400	500
در هند	360	505.
در آفریقای جنوبی	400	520

همان‌طور که آمار نشان می دهد، قیر امولسیون با قیمت حدود 100 الی 300 دلار ارزانتر از قیمت بازار جهانی، در ایران به فروش می رسد؛ این در حالی است که قیمت قیر 70-60 در بازار 4 کشور فوق، بدین صورت است:

مورد	قیمت هرتن قیر امولسیون CRS-1 به دلار
در عرضه داخلی (غیر صادراتی) بازار بورس کالای ایران	247
مبلغی که دولت حاضر است طبق فهرست بهای تیر 1396 بابت پروژه های عمرانی به پیمانکاران بپردازد	251
در ترکیه	290
در هند	230
در آفریقای جنوبی	260

ملاحظه می شود که پرداختی دولت و قیمت قیر 70-60 در بازار داخلی ایران، تقریبا معادل قیمت جهانی است و نشان از توجه ویژه‌ی دولت به این محصول، در مقایسه با قیر امولسیون دارد.

در حال حاضر 45 کارخانه‌ی تولید قیر امولسیون در ایران با پروانه‌ی بهره‌برداری وجود دارد و با احتساب ظرفیت میانگین تولید 40 هزار تن، ظرفیت تولید این محصول در کشور ما به حدود 1800000 تن رسیده است در حالی که کل نیاز قیر امولسیون در یک سال پروژه های عمرانی ایران، حدود 300 هزار تن است! به بیان دیگر، تنها با حدود 10 کارخانه ی تولیدکننده‌ی قیر امولسیون استاندارد و مرغوب، نیاز کل کشور مرتفع می‌شود. بنابراین، عدم توجه دولت به این صنعت و مجوزهای بی‌رویه‌ی تاسیس کارخانه‌ی تولید قیر امولسیون، رقابت منفی در قیمت را سبب شده است. کل نیاز کشور به قیر های نفتی مثل قیر 70-60، حدود 25 کارخانه است اما 62 کارخانه‌ی تولیدکننده قیر 70-60 با پروانه بهره برداری رسمی موجود است، یعنی تقریبا 5/2 برابر ظرفیت مورد نیاز کشور ولی دولت حاضر است با قیمت جهانی، این محصول را خریداری نماید و قیمت این محصول را توسط تولیدکنندگان دولتی (حداقل 15 کارخانه دولتی تولید کننده این نوع قیر فعال است) در سطح قیمت جهانی عرضه می‌کند.

متاسفانه از 45 کارخانه تولیدی قیر امولسیون، 7 کارخانه دولتی تولید کننده قیر 70-60 نیز هستند اما برخلاف کیفیت خوب قیر 70-60، کیفیت قیر امولسیون تولیدی آن‌ها پایین است و راه رقابت را تنها در قیمت دیده‌اند و چون سیاست‌گذار قیمت در ایران، به خاطر حضور پررنگ شرکت‌های دولتی در بازار، همیشه دولت است، پرداختی دولت بابت قیر امولسیون طبق فهرست بها هم کم است و عملا، محصولی صرفا ارزان و کم کیفیت را به ارمغان می آورد و تولید کنندگان با کیفیت، با این قیمت ها حتی به زحمت هزینه مواد اولیه خود را می‌پردازند! در واقع، دولت که در قیر نفتی کیفیت‌مدار است، قیر را در داخل کشور با قیمت جهانی می‌فروشد و با پیمانکاران تسویه می‌کند و اما قیر امولسیون را که نامرغوب و غیر قابل رقابت با بازار جهانی تولید می‌کند، با قیمتی حدودا 100 الی 300 دلار در هرتن، یعنی ارزانتر از بازار جهانی می‌خرد و می‌فروشد و سبب هدایت کردن بازار به تولید نامرغوب و صرفا ارزان می شود و کیفیت نهایی قیر امولسیون، به علت نبود توجیه اقتصادی، در اولویت چندم برای بسیاری از تولیدکنندگانی که به دنبال بازگشت سرمایه آنی هستند، قرار می‌گیرد.

این سرکوب قیمت سبب شده است تولیدکنندگان قیر امولسیون مرغوب و سبز، اشتیاقی به بازار داخلی نداشته باشند و انرژی و محصولات با کیفیت خود را که تا 2 ماه ماندگاری دارد، صرف بازارهای فرامرزی و صادراتی کنند و عملا، محصولات با کیفیت و با قیمت منصفانه جهانی، راهی خارج از کشور می شود و محصولاتی با کیفیت نازل در ایران جولان می‌دهد که نه تنها راهگشای جایگزینی قیر محلول در کشورمان نیستند، بلکه به علت نامرغوب بودن و عدم ماندگاری بیش از 3 روز و مصرف‌ناپذیرشدنِ قیرامولسیونِ بی‌کیفیت، مصرف‌کنندگان را از این محصول دلزده می‌کند و این تصور پیش می‌آید که با وجود گران‌تر بودن قیرهای محلول و با وجود خطر آتش‌گیری، طول عمر و راحتی مصرف آن نسبت به قیرامولسیون نامرغوب، قابل ملاحظه است.

بنابراین منطقی است که بازار به جای حرکت به سمت قیرامولسیون و حفظ محیط زیست و سرمایه ملی، به سمت محصولی سنتی و به‌شدت آتش‌گیر، سمی و آلاینده می رود و عملا، جایگزین کردن قیر امولسیون با قیر محلول را ناممکن می‌کند. در جهان، قیر محلول به دلیل مخاطرات ایمنی و پس دادن مواد نفتی در خاک، به هیچ وجه استفاده نمی‌شود و در ایران نیز، ممنوعیت قانونی آن به چهاردهه پیش باز می‌گردد اما در عمل، این ممنوعیت کاغذی است. آینده‌ی جهان، مسلما محصولات نفتی اصلاح‌شده و سبز است اما با چنین مدیریتی، ما به آن سمت جهت‌گیری نکرده‌ایم.

در ضمن، نکته‌ای را در مورد صادرات این محصول باید در نظر داشت. با توجه به مشکلات تراکنش‌های بانکی فراملی برای ایران، هنوز برای صادرات این قیر جوینت شدن با یک شرکت خارجی لازم است و آشکار است که این یعنی ریختن پولی به جیب دلال خارجی و بی‌صرفه‌شدن صادرات برای تولیدکننده. ضمن این که اگر قرار است تولیدکننده چنین کند، بهتر می‌بیند که از آغاز در همان کشور خارجی (مثلا ترکیه) کارخانه احداث کند و وارد مجوزگیری‌های نفس‌گیر برای صادرات نشود. ضمن این که خدمات بازاریابی توسط دولت ایران و همکاری ستجاری سفارت‌خانه‌ه ادر حد صفر است و پرداخت‌ها نیز همه به صورت نسیه و با اما و اگرهای گوناگون. هیچ کدام این مشکلات در کشورهای همسایه وجود ندارد و روندی که توضیح داده شد، به معنای فراری‌دادن کارآفرینان است نه هیچ چیز دیگری.

در حال حاضر، راه حل، این است که دولت به عنوان سیاست‌گذار قیمت در پرداختی‌های فهرست‌بها و یکی از تولیدکنندگان پررنگ قیرامولسیون، قیمت قیر امولسیون در بازار داخلی و بهای آن در فهرست بها را، مانند قیر های نفتی 70-60، هم تراز با قیمت‌های جهانی قرار دهد که البته اگر کارخانجات خود را به سطح کیفیت جهانی برساند، این قیمت‌گذاری خودبه‌خود انجام خواهد شد؛ پس با نمونه‌برداری های مکرر از کارخانه‌های تولیدکننده‌ی قیر امولسیون یا در عملیات میدانی و پس از پاشش این محصول از ماشین قیرپاش، در صورت رعایت کلیه‌ی موارد مطروحه در استاندارد ملی ایران به شماره 12505 و نشریه 207 و 234 وزارت راه و شهرسازی، تنها محصولات تولیدکنندگان کیفیت‌مدار را تأیید کند یا خرید مجدد پیمانکاران از آن کارخانه را الزامی نماید و بدون درنظر گرفتن نام یا سابقه شرکت تولیدکننده، در صورت مشاهده‌ی تخلف، جریمه‌های سنگینی، حتی برای شرکت‌های دولتی لحاظ کند تا هم شاهد بازار مرغوب این محصولات باشیم و هم رقابت را به جای قیمت، در سطح کیفیت و خدمات جانبی ببریم و مهم تر آن که، هزینه‌هایی که دولت از بیت‌المال برای عمران راه می‌پردازد را کاهش دهیم. طبق آمار مرکز تحقیقات وزارت راه، ارائه‌شده به مجلس شورای اسلامی، صرفه‌جویی ناشی از استفاده از قیر امولوسیون آبی به جای محلول نفتی حداقل 400 میلیارد تومان است. همچنین با این کار، بهره‌وری جاده‌های کشور از حدود 3 ماه به بیش از 2 سال که معمول‌ترین وضعیت قابل انتظار است، افزایش می‌یابد و از هدررفت حدود 100 میلیون تن نفت سفید یا گازوییل به دلیل استفاده در قیر محلول، که ثمره‌اش تخریب ویرانگر محیط زیست است، جلوگیری می‌شود و سرانجام، باید هر چه زودتر (گرچه همین امروز هم دیر است) قیر سبز و پاک (امولسیون) را به طور کامل، جایگزین قیرهای گران و مخرب محیط زیست، در سطح کشور کنیم.

نویسنده: محمدمهدی آبیان
منبع: ماهنامه پیشران (آینده‌پژوهی کسب‌وکار)/تیرماه 96